Ratio quidem vestra sic cogit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quae ista amicitia est? Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Sin aliud quid voles, postea. Duo Reges: constructio interrete. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?

Restatis igitur vos;

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Quo modo?

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Quid de Pythagora?

Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.

Proclivi currit oratio.

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Quis negat?

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

Quid censes eos esse facturos, qui omnino virtutem a bonorum fine segregaverunt, Epicurum, Hieronymum, illos etiam, si qui Carneadeum finem tueri volunt?

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur.

• Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.
• Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

1. Graece donan, Latine voluptatem vocant.
2. Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae.
3. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur?
4. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?
5. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
6. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.

Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Quod vestri non item. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me
ipsum abducas licebit.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam
sententiam.