Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Poterat autem inpune; Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Duo Reges: constructio interrete. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.

Praeteritis, inquit, gaudeo.

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Omnia peccata paria dicitis. Easdemne res? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Optime, inquam. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

1. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;
2. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore.

Sit voluptas non minor in nasturcio illo, quo vesci Persas esse solitos scribit Xenophon, quam in Syracusanis mensis, quae a Platone graviter vituperantur;

Quibusnam praeteritis? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Res enim concurrent contrariae. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Neque enim vocum suavitate videntur aut novitate quadam et
varietate cantandi revocare eos solitae, qui
praetervehebantur, sed quia multa se scire profitebantur, ut
homines ad earum saxa discendi cupiditate adhaerescerent.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

• Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.
• Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.
• Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
• Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.
• Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Nulla erit controversia.

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.

Moriatur, inquit.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Optime, inquam.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Refert tamen, quo modo.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Nihilo magis.

Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium.

Quid adiuvas?

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.